Kim Hartlief uit Eelde is leerkracht op Aruba en kan het eiland niet af

“Eigenlijk zit ik hier een beetje gevangen en dat is best benauwend”

EELDE/ORANJESTAD – Kim Hartlief uit Eelde is in 2018 naar Aruba vertrokken om daar voor een periode van drie jaar te werken als leerkracht in het basisonderwijs. Geen onbekend terrein, want de avontuurlijke Hartlief heeft dit varkentje al eerder gewassen.  Als ze afgelopen september haar tweede schooljaar ingaat, plant ze even later een vakantie naar huis. Naast de liefde voor haar werk, heeft ze namelijk nog een liefde en dat is reizen. Als het even kan, gaat ze ertussenuit. Meestal gaat ze met goede vriend Sven Groels uit Brabant op pad, maar op dit moment staat overal een groot rood kruis door. Via de moderne communicatietechnieken, spreken we Hartlief over het leven op Aruba, de afgelaste vakantie en het bevoorrechte van Nederland ten opzichte van het eiland in de Caraïbische zee.

Hartlief houdt van mensen en is dan ook graag onder de mensen. Zowel in Nederland als in Aruba pakt ze alle kansen aan om even ergens een praatje te maken en dus valt het geïsoleerde leven haar op dit moment relatief zwaar. Normaal gesproken had ze nu bij haar broer in de tuin in Eelde gezeten, maar het coronavirus gooit roet in het eten. In plaats daarvan redt ze tijdens het gesprek met de Krant van Tynaarlo een veger van de prullenbak. Ze moet een aantal keren achter Luna aan. Eén van haar drie honden en de grootste baliekluiver van Sepp, Luna en Faya. “Ze mag nogal graag op pad gaan met spullen om ze vervolgens te slopen, dus ik ga er even achteraan”, vertelt Hartlief lachend. Als de veger op een veilige plek ligt, vertelt ze over haar leven op Aruba: “Inmiddels ben ik wel gewend aan de lockdownsituatie op dit moment. Ik lees veel, kijk de weektaken na van de kinderen en probeer waar het kan nog een kopje koffie te drinken bij bekenden. Daarnaast ben ik veel met familie in Nederland aan het videobellen.”

De juf geeft les aan klas 6, de ouderwetse groep 8, op de Prinses Amaliaschool in Oranjestad. Computers zijn niet aanwezig in de lokalen en een krijtjesbord is geen uitzondering, maar regel. Het benadrukt de bevoorrechte positie die men in Nederland heeft: “Ik heb dan nog het geluk dat ik een laptop van de school in bruikleen heb. Sven, die ook basisschoolleerkracht is, heeft dat bijvoorbeeld niet. Daarnaast zijn er ook veel gezinnen die niet beschikken over computers of geen geld hebben voor internet. Dan is de weektaak die we online aanbieden natuurlijk ook lastig te maken.” Voordat ze naar Aruba vertrekt is ze leerkracht op een school in Beijum, Groningen. In zekere zin gaat ze terug in de tijd als ze naar het eiland vertrekt: “Qua mogelijkheden lopen we hier jaren achter. Daarnaast gaf ik in Nederland lessen over 21-eeuwse vaardigheden zoals programmeren. Zo ver zijn we hier gewoon nog niet.”

Op vrijdag 13 maart staat ze nog gewoon voor haar klas, maar ’s avonds verandert de wereld: “Ik heb die vrijdag nog gewerkt en ’s avonds kregen we te horen dat we in lockdown gingen.” Op Aruba geldt vanaf dan ook een avondklok, die afgelopen week met twee uurtjes is versoepeld. Inwoners zijn verplicht om van 22:00 uur ‘s avonds tot 5:00 uur ’s ochtends binnen te blijven. “Ik was laatst bij een vriendin en dan zit je eigenlijk constant op de klok te kijken. Ik moet rekening houden met het feit dat ik de honden ook voor tien uur heb uitgelaten bijvoorbeeld”, vertelt ze.

Sinds 16 maart zit Hartlief thuis en ze ziet de situatie op het eiland met de week nijpender worden: “Ik denk dat 80% van de inwoners op het eiland hun inkomen verdient aan toerisme. Dat ligt nu natuurlijk stil.” Die situatie is best frustrerend en zorgelijk vindt Hartlief: “Er gebeurt helemaal niks. Hotels zijn leeg, muzikanten spelen niet en excursies zitten er helemaal niet in. Daardoor zitten veel mensen in financieel zwaar weer.” De juf moet zelf ook een gedeelte van haar salaris inleveren en ook de eindejaarsuitkering is in rook opgegaan: “Ik moet vijf procent inleveren en mijn vakantiegeld en eindejaarsuitkering krijg ik ook niet. In zekere zin begrijp ik wel dat we allemaal iets in moeten leveren. Vooralsnog krijg ik gewoon mijn salaris en daar ben ik blij om. Er zijn ook instanties waarvan ik heb gehoord dat het lastig wordt om überhaupt de salarissen uit te betalen. Daar moet je niet aan denken toch?”

Het lijkt vooralsnog mee te vallen met de besmettingen op het eiland, maar de onzekerheid blijft volgens Hartlief: “De eerste twee weken waren verschrikkelijk. Het vliegveld werd gesloten en dus konden we niet meer van het eiland af. Je moet er dan niet aan denken dat er wat in Eelde gebeurt of dat er hier iets gebeurt. Dat idee vond ik wel heel benauwend. Je zit eigenlijk een beetje gevangen”, laat de juf weten. Hoe het virus zich op het eiland gaat gedragen is op dat moment ook nog niet duidelijk en dat maakt de juf onzeker. “Als ik toen keek naar Spanje en Italië, dan ben je toch bang dat dergelijke taferelen ook hier gaan gebeuren. Onze beperkte capaciteit op de Intensive Care daarbij opgeteld, maakte mijn gemoedstoestand niet veel beter. We hebben 22 bedden”, vertelt Hartlief. Op 105.264 inwoners en niet meegetelde illegale Venezolanen is dat natuurlijk niet veel. Vooralsnog lijkt het echter mee te vallen. Er zijn momenteel dus 100 coronabesmettingen op het eiland geweest, waarvan nog zeventien personen ziek zijn. Dat stemt Hartlief gerust en bovendien probeert ze zoveel mogelijk normaal te leven: “Je houdt je aan de regels en verder probeer je toch het normale leven zoveel mogelijk op te pakken.” Dat lukt aardig, maar het vaste koffieclubje waar ze in zit, kan nog niet samenkomen: “Dat is wel jammer, maar gelukkig kan ik nog wel gezellig langs bij Sven of een vriendin.”

Aruba heeft net als Nederland een ‘intelligente lockdown’. Dat betekent dat men buiten de avondklok om wel gewoon naar buiten mag. Boodschappen mogen gewoon worden gedaan, de honden mogen uit en sporten mag ook gewoon op het strand. Zwemmen in de zee mag zelfs, maar op het strand zonnen is verboden. Gelukkig heeft Hartlief een tuin en op de dag dat we haar spreken, worden de palmbomen net gesnoeid. Eén van de dingen die ze normaliter niet zo snel zou laten doen. Ze hoopt dat de situatie snel weer ‘normaal’ wordt en spreekt tot slot nog een vurige wens uit: “Nu zit ik hier in de tuin in plaats van daar. We zouden nu het 25-jarig huwelijk van mijn broer Geert Jan en zijn vrouw Valérie aan het vieren zijn en ik zou iedereen weer zien. Ik hoop dat ik alsnog eind september die kant op kan komen en ze allemaal weer mag knuffelen.”